بریج‌های محافظه‌کارانه درمانی مناسب برای افرادی که قادر به انجام ایمپلنت نیستند

  بریج‌های محافظه‌کارانه

در افرادی که یک دندان خود را از دست می‌دهند و به هر دلیلی قادر به گذاشتن ایمپلنت نبوده و همچنین مایل نیستند که به روش سنتی دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی تراش بخورند، بریج‌های محافظه‌کارانه درمانی مناسب است. در این نوع از بریج‌ها، تنها سطح پشتی دندان‌ها به میزان بسیار کمی تراش می‌خورند و گیر پونتیک (دندانی که جایگزین می‌شود) از طریق چسبندگی به دو دندان مجاور به‌وسیله سمان‌های رزینی چسبنده یا کامپوزیت‌ها تامین می‌شود. مزیت دیگر بریج‌های محافظه‌کارانه علاوه بر تراش کم دندان، این است که اگر شکستی رخ دهد، این شکست دباند شدن و جدا شدن بریج از دندان است که به سادگی و مجدداً به دندان باند خواهد شد ولی در بریج‌های سنتی شکست معمولاً در دندان‌های زیر بریج اتفاق می‌افتد که گاه نیاز به درمان‌های پیچیده جهت حفظ دندان‌ها و ساخت مجدد بریج است.
 فیبر بریج

فیبر بریج معمولاً به عنوان یک راه‌حل موقت و سریع بکار می‌رود. آماده‌سازی این نوع بریج در کلینیک و در یک جلسه انجام شده و نیاز به کار لابراتواری ندارد. فریم این نوع بریج از انواع مختلف فیبر مانند کوارتز، پلی اتیلن و گلاس تشکیل می‌شود. در این نوع بریج اگر دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی ترمیم داشته باشند تنها با خارج کردن ترمیم‌ها و قرار دادن فیبر در جای خالی ترمیم‌ها و اضافه کردن کامپوزیت به آن می‌توان فیبر بریج را ساخت و گاه زمانی که دندان‌ها ترمیم ندارند با تراش مختصر در سطح پشتی دندان‌ها فضایی برای جایگذاری فیبر فراهم شده و روی آن کامپوزیت اضافه ‌می‌شود تا نهایتاً بریج کامل شود. البته گاهی اوقات از دندان کشیده شده خود بیمار می‌توان استفاده کرد و با کمک فیبر آن را به دو دندان مجاور ناحیه بی‌دندانی باند کرد.

 

 مریلند بریج

مریلند بریج که ادهزیو بریج هم نامیده می‌شود از یک روکش در وسط و دو بالچه در طرفین تشکیل شده است. این بالچه‌ها باعث ثابت شدن روکش به دندان‌های مجاور می‌شود.

 

 

فریم مریلند بریج ممکن است از مواد مختلف ساخته شود. در گذشته فریم تنها از فلز ساخته می‌شد که در این مورد دو مشکل اساسی وجود داشت. یکی تغییر رنگ خاکستری در دندان‌هایی که خیلی شفاف بودند و مسئله دیگر باند شدن فلز به سطح دندان بود که چسبندگی بریج به دندان را دچار چالش می‌کرد. ولی امروزه این امکان وجود دارد که فریم از مواد جدیدتر مانند زیرکونیا یا پرسلن تقویت شده e-max ساخته شود که کاملاً همرنگ دندان بوده و زیبایی بسیار مناسبی را تامین می‌کند.

 

 

مریلند راه‌حل درمانی نسبتاً سریعی بوده و در این نوع بریج گاه هیچ نوع آماده‌سازی بر روی دندان‌های مجاور ناحیه بی‌دندانی نیاز نیست و گاه تنها آماده‌سازی مینیمم سطح پشتی دندان‌ها انجام می‌شود.

تفاوت بین روکش دندان و بیلداپ و مواد استفاده شده در بیلداپ دندان

 بیلداپ یا بازسازی دندانی

دندان هایی که در اثر پوسیدگی و یا شکستگی میزان زیادی از نسج خود را از دست میدهند ، نیاز به درمان ریشه ( روت کانال تراپی ) خواهند داشت و پس از درمان ریشه ، تاج آنها باید بازسازی گردد .جهت بازسازی تاج این دندان ها راه حل های متفاوتی وجود دارد از جمله : درمان پروتزی ( روکش کردن دندان ) و یا درمان ترمیمی ( بیلداپ دندان ) .

 

بر اساس باوری قدیمی تمام دندان های درمان ریشه شده به منظور جلوگیری از شکست دندان ، الزاما می بایست روکش شوند . هر چند متاسفانه هنوز پافشاری بر این عقیده ی اشتباه در بین تعدادی از درمانگران مشاهده می شود.

کراون و یا روکش دندانی زمانی درمانی مناسب محسوب می شود که بافت دندانی به میزانی از دست رفته است که امکان بازسازی آن با کمک مواد ترمیمی به طور مستقیم وجود ندارد ، که در این حالت باید درمان دندان به طور غیر مستقیم و به کمک لابراتوار انجام شود . به این ترتیب که پس از آماده سازی دندان ، از دندان قالب تهیه شده ، به لابراتوار فرستاده می شود تا روکش مناسب دندان تهیه و نهایتا به روی دندان چسبانده شود . اما زمانی که حداقلی از بافت دندانی جهت گیر ماده ی ترمیمی وجود دارد ، می توان بسته به شرایط دندان و محل قرارگیری آن از آمالگام و یا کامپوزیت ، برای بازسازی و یا بیلداپ دندان استفاده نمود . در بیلداپ های دندانی آنچه که از اهمیت فراوانی برخوردار است ، رعایت اصول بیومکانیک به طور صحیح در این درمان هاست . اگر بازسازی این دندان های تضعیف شده که معمولا درمان ریشه شده اند و میزان زیادی از عاج دندانی خود را از دست داده و دیواره های ضعیفی دارند ، به همان صورت که ترمیم حفره های سطحی و متوسط دندان انجام می شود ، صورت بگیرد ، معمولا محکوم به شکست خواهد بود و بسیاری از اوقات نه تنها ماده ی پرکردگی و ترمیم دندان می شکند بلکه بافت دندانی نیز دچار شکستگی می گردد. در بعضی از موارد متاسفانه این شکستگی آنقدر عمیق است که درمان های بعدی را غیرممکن ساخته و دندان به ناچار باید کشیده و خارج گردد . عدم شناخت از قوانین بیومکانیک و عدم رعایت آن در بازسازی دندان ها و تجربه ی تلخ شکست غیر قابل درمان دندان ها است که هنوز عده ای از درمانگران را وادار به این انتخاب قدیمی و یکسان و غیر قابل انعطاف در مورد تمامی دندان ها می کند که هر دندان درمان ریشه شده ای لزوما باید کلاهکی به نام روکش برای جلوگیری از شکست بر سر نهد .

  چه تفاوتی بین روکش های دندانی و بیلداپ دندان وجود دارد ؟

بر خلاف روکش دندان که بافت دندانی باقیمانده به میزان بسیار زیادی (۱٫۵ تا ۲ میلیمتر دور تا دور دندان ) باید تراش بخورد ، در بیلداپ دندان ها تقریبا تمامی نسج باقیمانده ی دندانی حفظ می گردد و تراش تنها محدود به کوتاه کردن دیواره های ضعیف دندان است که سپس توسط ماده ی ترمیمی پوشش داده می شوند . علاوه بر آن ، دندان بیلداپ شده بر خلاف دندانی که روکش روی آن قرار می گیرد ، قابلیت دید و دسترسی داشته و در صورت بروز پوسیدگی حتی جزئی و اندک ، قابل تشخیص هم به طور کلینیکی و هم از طریق رادیوگرافی است . بر خلاف پوسیدگی ایجاد شده در زیرروکش که متاسفانه بسیاری از اوقات نه در معاینه ی کلینیکی و نه در رادیوگرافی قابل تشخیص نیست ، مگر زمانی که پوسیدگی بسیار پیشرفت کرده و عمده ی نسوج دندان را از بین برده باشد . در حالیکه درمان غیر مستقیم با روکش بسته به نوع آن نیاز به ۲ تا ۴ جلسه زمان دارد ، درمان مستقیم دندان ها با بیلداپ دندانی تنها در یک جلسه امکان پذیر است .

  از چه موادی جهت بیلداپ دندان ها می توان استفاده کرد ؟

جهت بیلداپ دندان ها می توان از مواد ترمیمی آمالگام و کامپوزیت استفاده نمود . این دو ماده هر کدام در موارد خاصی مورد تجویز دارند و نمی توان در مورد ارجحیت هر کدام از آنها نسبت به دیگری حکم قطعی صادر کرد . بیشترین سوالی که در مورد تفاوت این مواد وجود دارد ، در مورد استحکام آنها و اختلاف عملکرد این دو ماده در مقاومت در برابر شکست است . با اینکه اگر دو ماده را در مکعب های جداگانه قرارداده و زیر دستگاهی قرار دهیم که تا زمان شکست آنها نیرو بر آنها وارد کند ، آمالگام استحکام فشاری بیشتری را نسبت به کامپوزیت نشان می دهد ، ولی زمانی که این دو ماده  در حفره ی دندانی قرار می گیرند ، نمی توان به یقین گفت که هر دندانی که با آمالگام بازسازی شود لزوما مستحکم تر از دندانی است که با کامپوزیت ترمیم شده است . زیرا بر خلاف آمالگام ، کامپوزیت قابلیت باند شدن به بافت دندانی  ( مینا و عاج ) را دارد و بسیاری از اوقات این مجموعه ی یکپارجه ی دندان و کامپوزیت در برابر نیروهای وارده عملکرد بهتری دارند . در عین حال که برای باز سازی دندان ها با کامپوزیت به دلیل همین خاصیت باند شدن کامپوزیت به دندان ، بافت باقیمانده ی دندانی تقریبا بدون هیچ تراش و تغییری آماده برای بازسازی است ، اما آمالگام برای قرارگیری در حفره ی دندان به دلیل نداشتن قابلیت باند به دندان ، نیاز به گیر مکانیکی و در نتیجه تراش از بافت دندان دارد . امروزه تقاضا برای درمان های زیبایی باعث شده است که بیلداپ دندان ها با کامپوزیت در بسیاری موارد اولین گزینه باشد . کامپوزیت های نسل جدید علاوه بر تنوع رنگی زیاد که امکان بازسازی دندان را در لایه های مختلف و مشابه با رنگ دندان بوجود اورده است ، با بهبود قابل توجه در استحکام فشاری و خمشی ، عملکرد عالی آنها در نواحی تحت فشار را نیز باعث شده است و به طور کلی آنها را انتخابی بسیار مناسب جهت بیلداپ های دندانی چه از نظر زیبایی و جه از نظر عملکرد کرده است .

نمونه های بیشتر از درمان های بیلداپ را در گالری مشاهده کنید